Στα χρόνια του Κωνσταντίνου Ιου (324-337) η δυναµική και καλώς οργανωµένη οµάδα των Χριστιανών προσφέρει στον αυτοκράτορα την υποστήριξή της. Ο ανίδεος περί των κοινωνικών-θρησκευτικών-ιστορικών αποτελεσµάτων της πράξεώς του Κωνσταντίνος, προσφέρει από την πλευρά του στους νέους φίλους του τον αυτοκρατορικό µηχανισµό για να µετατρέψουν µία αυτοκρατορία οµογενή εθνολογικώς, θρησκευτικώς και πολιτιστικώς. Η Ρωµαϊκή αυτοκρατορία ήταν: * Οµογενής εθνολογικώς, αποτελούµενη από µέλη της Μεσογειακής φυλής Ιταλοί, 'Ελληνες, Σύριοι, Παλαιστίνιοι, άρχουσα Αιγυπτιακή τάξη, Βέρβεροι Βορείου Αφρικής. * Οµογενής Θρησκευτικώς, λόγω της πρακτικής ταύτισης των υπαρχουσών θρησκειών, ουσών όλων τέκνων της θρησκείας της χρυσής εποχής. * Οµογενής πολιτιστικώς, έχουσα απορροφήσει στον Ελληνικό Πολιτισµό ακόµη και το περιθώριο της αυτοκρατορίας (ιδέ τα ελληνικά ήθη των Ιουδαίων της Εποχής). * Mία αυτοκρατορία µε πλήρη εθνική ταυτότητα, στηριζοµένη όχι µόνον στα αυτά ήθη, έθιµα και δοξασίες, αλλά και στην κοινή βούληση ότι υπεράνω όλων ετοποθετείτο η επιβίωση της αυτοκρατορίας, (µε εξαίρεση τους χριστιανούς που αρνούνταν να στρατευθούν) Οι Χριστιανοί αγωνίζονταν για να την µετατρέψουν, λοιπόν, σε ένα άλλο εθνισµό, τov χριστιανικό: * Με διαφορετικές ρίζες (όχι ελληνορωµαϊκές, αλλά ιουδαϊκές). * Με άλλα ήθη, όπου η κοινωνική ζωή (λουτρά, θέατρον, ανοικτή κοινωνία) αντικαθίσταται από τη µελανή εσθήτα (την καχυποψία έναντι του διαφορετικού και τον έπαινο του πένθους). * Με άλλη προοπτική (δεν ενδιαφέρει πλέον η σωτηρία του έθνους ή του κράτους, αλλά το καλώς έχειν της χριστιανικής οργάνωσης). Η αυτοκρατορία και οι λαοί της είχαν πλέον αξία, στο µέτρο που θα υποβοηθούσαν τη χριστιανική εξάπλωση.
Φόρουμ 
