Ο Μύθος του σπηλαίου.. γράφτηκε από τον ΠΛΑΤΩΝΑ
τον μεγάλο αυτόν φιλόσοφο, 2.500 χιλιάδες περίπου χρόνια πριν.
Τον φιλόσοφο που κατά την ταπεινή μου άποψη δεν ξεπεράστηκε
βεβαίως και δεν θα ξεπεραστεί για πάρα πολλά χρόνια ακόμη.
Ίσως και για κάποιες εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια.
Αυτό του έργο, αντανακλάται περισσότερο στις μέρες
και αποτυπώνει μια τεράστια αλήθεια.
Ο κόσμος μας όπως είπε ο ΠΛΑΤΩΝΑΣ είναι ένα στημένο θέατρο σκιών,
ένα κουκλοθέατρο, ή όπως θα λέγαμε σήμερα μια παράσταση καραγκιόζη.
Μια παράσταση σκιών την οποία όλοι μας είμαστε υποχρεωμένοι
να παρακολουθούμε, δεμένοι στα καθίσματα ενός σπηλαίου.
Ήταν όλοι οι άνθρωποι λέει σε μια σπηλιά με αναπαυτικά καθίσματα
αλλά με δεμένα τα χέρια, τα πόδια και το κεφάλι τους.
Δεν μπορούσαν να κουνήσουν το κεφάλι τους δεξιά ή αριστερά
μα ούτε πάνω και κάτω, ούτως ώστε να βλέπουν μόνο μπροστά.
Αυτό το οποίο έβλεπαν, ήταν κάποιες σκιές πάνω σε ένα τοίχο
με κίνηση και άκουγαν και κάποιες φωνές.
Πίσω από ένα παραβάν κάποιοι κινούσαν τα νήματα που ήταν δεμένες
οι κούκλες τις οποίες δεν έβλεπαν.
Αυτές οι κούκλες ήταν κατασκευασμένες από κάθε είδους υλικό
και με την βοήθεια ενός δυνατού φωτός πίσω από το παραβάν
έπεφταν οι σκιές τους στον τοίχο.
Αυτό τους το παρουσίαζαν για πραγματικότητα.
Κάποια στιγμή ένας από όλους κατάφερε να σπάσει τα δεσμά του
και να λυθεί.
Σηκώθηκε επάνω και άρχισε να κοιτάει γύρω του παντού.
Είδε όλους αυτούς τους ανθρώπους δεμένους χειροπόδαρα.
Είδε και τι γινόταν πίσω από το παραβάν, τις κούκλες μα και αυτούς
που τις κινούσαν και είπε.
Βρε παιδιά τι γίνεται εδώ πέρα.
Ζούμε σε μια απάτη.
Δεν είναι ο κόσμος αυτό που μας παρουσιάζουν.
Δεν είναι μόνο η σπηλιά ο κόσμος.
Αυτό που μας παρουσιάζουν είναι μια εικονική πραγματικότητα.
Όμως όλοι άρχισαν να αγριεύουν και φωνάζουν γιατί τους χαλούσε το
βόλεμα της καρέκλας.
Είχαν μάθει σε αυτή την κατάσταση και ένοιωθαν σιγουριά μέσα σε αυτή
την υποκειμενικότητα ή (ζωτικό ψεύδος) όπως λέγεται.
Όχι μόνο αγρίεψαν μα ήθελαν και να τον σκοτώσουν.
Τους χάλαγε την σειρά που τους είχαν μάθει.
Τους απασχολούσε από το θέαμα.
Πόσοι άραγε και σήμερα δεν βολεύονται σε μια εικονική πραγματικότητα
την οποία, όχι μόνο δεν αποχωρίζονται μα και δεν ακούν λέξη για κάτι άλλο...?
Πόσους άραγε δεν τους φοβίζει το άγνωστο μα και δεν νοιώθουν δέος..?
Πόσοι κατάφεραν να σπάσουν τα δεσμά της ανάγκης..?
Πίσω από τον κόσμο τον ΠΕΙΣΜΩΝΑ αληθινό, κρύβεται ένας
ενιαίος ολοκληρωμένος με κάλος, κόσμος που δεν έχει
αρρώστιες και παθήσεις, πόθους και πόνους, ανάγκες, απαιτήσεις, μίση,
πάθη και τόσα άλλα αρνητικά που έχουν συσσωρεύει στο σημερινό άνθρωπο.
Το άγνωστο όμως κάποιους κατοίκους του πλανήτη όχι μόνο
δεν τους φοβίζει.. αλλά τους έλκει, τους τραβάει σαν μαγνήτης.
Θέλουν να σπάσουν τα δεσμά της καρέκλας και να δουν τι γίνεται
και πιο πέρα.
Να δουν τι συμβαίνει και έξω από την σπηλιά.
Ένας λαός απείθαρχος που τον διακρίνει το φιλότιμο, το οξύ πνεύμα
και η διαφορετικότητα, αντιδρά.
Θέλει να σπάσει τα δεσμά της καρέκλας και να δει τι γίνεται
και πιο πέρα.
Να δει τι συμβαίνει και έξω από την σπηλιά και τα καθίσματα
της ανάγκης.
Αυτός ο λαός είναι οι Έλληνες και αυτόν προσπαθούν να δέσουν καλά.
Όμως αυτή η διαφορετικότητα των Ελλήνων δεν τους αρέσει,
γιατί τους χαλάει τα σχέδια.
Αναρωτήθηκαν και είπαν κάποια στιγμή οι κρατούντες του πλανήτη..
αυτοί που φτιάχνουν τα κουκλάκια, τους καραγκιοζοπαίχτες
και τις παραστάσεις.
¨Τι θα κάνουμε με αυτούς τους Έλληνες¨?
¨Εκτός του ότι έχουν κατακλύσει τον πλανήτη και δεν ελέγχονται πια,
ο καθένας δε από αυτούς είναι και ένας αρχηγός από μόνος του¨.
¨Κτυπήστε τους Έλληνες.. στην γλώσσα τους, και στην ιστορία τους¨.
Μειώστε τους πνευματικά.
Και βρήκαν πολλούς καραγκιοζοπαίχτες, και αγόρασαν χιλιάδες
καραγκιοζάκια, κουκλάκια και ανθρωπάκια άπνοα και άνοα.
Έστησαν πολλές παραστάσεις στην σπηλιά και σφίγγουν
τα δεσμά στα καθίσματα της ανάγκης της εξάρτησης και της παρέμβασης.
Φόρουμ 
